Het allerlaatste weekend van de grote jubileumreis brengen we door op Schiermonnikoog. Het wordt een heerlijk slotakkoord van de ruim drie maanden durende reis. We zeggen een paar keer tegen elkaar hoe goed het allemaal is gegaan. Geen zieken aan boord, geen ongelukken en onze oude dame heeft zich heel goed gehouden. En dat terwijl er zo ongelooflijk veel stuk kan op zo’n oud schip. Op nieuwe schepen vast ook, maar daar hebben we minder ervaring mee.
We hebben al vaak ergens stilgelegen: problemen met een startmotor, accu’s die onverklaarbaar snel leeg raken, een wc-pomp die dienst weigert, een giek die uit het lummelbeslag raakt, een scheur in de fok, een klein lekje waardoor het water toch gestaag naar binnen druppelt, het haperende koelsysteem van de motor, een afgebroken impeller van het aggregaat, en ga zo maar door.
De dag voor vertrek is het nog even spannend: de pomp waarmee het vuilwater overboord wordt gezet doet het niet meer. Kees (die van ‘de fietsploeg’) haalt snel in Noord Holland de laatste pomp die op voorraad is en tot laat die dag sleutelt Frits om de oude te vervangen door deze nieuwe.
Tijdens de reis zijn er maar twee kleine ongemakken. Bij het vertrek van Terschelling heeft de startaccu te weinig stroom, maar we zetten ‘m aan de acculader, wachten een dagje en daarna gaat dat de rest van de reis op één keer na heel soepel. En die ene keer weet Frits (ervaring) meteen wat hij moet doen en is het euvel snel verholpen.
Het tweede ongemak is het losraken van een slang in de vuilwaterpomp. Niet de slangen die Frits aan de buitenkant had aangesloten, maar een montageslordigheidje van de fabriek. Snel verholpen maar wel een beetje een vies klusje.
Dus we kunnen daar op het zonnige Schier terugblikken op een goed verlopen reis. En dat was het ook, tot we anderhalf uur voor Leeuwarden worden opgeschikt door het loeien van het motoralarm: oververhit. Shit. Vooraf alles gecheckt, oliepeil, vet geperst, koelwater nagekeken. Dus bellen we onze onvolprezen motorfilosoof Harm, die op de laatste dag van zijn vakantie bovenop een kasteel blijkt te staan. Pauze nemen, afkoelen, nogmaals koelwater checken en dan nog een keer proberen is zijn advies. Het lijkt wel of onze Oude Dame even wil laten weten dat ze nog geen zin heeft om naar huis te gaan.
En dan is er ineens niets meer aan de hand. Een raadsel. Of kwam het omdat we in die pauze plannen hebben gemaakt voor nog een weekendje varen dit najaar en rond de kerstdagen? Hoe dan ook, met gemengde gevoelens varen we even later de bruggen van Leeuwarden door, meteen al welkom thuis geheten door bekenden.
Ja, weer ‘thuis’, maar met een beetje ‘fernweh’…