Nee, een boltjalk is geen zeeschip. Dat wisten we al en dat is de afgelopen week hier op de Oostzee weer eens bevestigd. Niet dat onze oude dame zich niet goed houdt. Maar veel golven van opzij, daar kan ze maar slecht mee over weg. Dan rollen we zo hevig dat de zeilen slaan en de giek vervaarlijk mee doet. En wil je van Nederland naar het Boddengebied komen dan moet je een aantal stukken serieuze zee over. Van Burgstaake naar Kühlungsborn steek je recht de Lübeckerbucht over, 25 mijl ongeveer. Het waait west 4 als we vertrekken en er zitten wat buien in de lucht. Dan hebben we de wind en de deining vooral van achteren, denken we, maar dat blijkt wat anders uit te pakken. De heuvel Kühlung is 130 meter hoog en die zien we dus al heel snel liggen. Rechte lijn er op af, denk je dan. Maar we zetten al snel de motor bij om wat minder aan de deining overgeleverd te zijn. En we sturen flink hoger dan de koers, dan maar niet de kortste route. Halverwege trekt de wind verder aan en we steken een rif. Het is een opluchting als we zo ver zijn dat we kunnen afvallen naar een ruimwindse koers, wat een rust opeens! Het gebeurt niet vaak maar we zijn af en toe jaloers op zeegaande jachten, zelfs veel kleinere, die heel wat minder moeite hebben met de zee.
Het is een week later ondertussen. Van die week hebben we vijf dagen verwaaid gelegen. En die andere twee waren ‘roldagen’: nog twee stukken Oostzee met dikke westenwind. We wenden er aan. Maar nu liggen we dan toch op de drempel van de Bodden, in het wonderbaarlijk mooie noodhaventje van Darsser Ort. Om de hoek graast een ree, het is stil. Alleen het geruis van de branding in de verte en zwaluwen, veel zwaluwen. Rust.